“Yaralandığıma peşmanam ki, döyüşdə qardaşlarımın yanında ola bilmədim” – Aprel qazisi (MÜSAHİBƏ)

“Yaralandığıma peşmanam ki, döyüşdə qardaşlarımın yanında ola bilmədim” – Aprel qazisi (MÜSAHİBƏ)
  30 Mart 2018    Oxunub:7669
Həmsöhbətimiz Lələ Təpə fatehlərindən biridir. O fatehlərdən ki, 2016-cı ilin aprel ayında düşmən təxribatının qarşısını alarkən, düşmənə əks həmlə edərək işğal altında olan bir neçə yüksəkliyin ələ keçirilməsində iştirak edib. Necə deyərlər, komandanlığın verdiyi döyüş əmrinə Azərbaycan hərbçisinə layiq olan şəkildə əməl edib. Qısa zaman kəsiyində baş verən qısamüddətli döyüşdən qalib ayrılıb.
O, qazi Üzeyir Nəcəfovdur.
Üzeyir Nəcəfov 1985-ci il oktyabrın 5-də Füzuli rayonunun Kərimbəyli kəndində doğulub. Orta məktəbə doğma kəndində yollansa da, kiçik Üzeyirin də kəndi erməni ordusunun işğalına məruz qalıb. Ailəsilə birlikdə Bakı şəhərinə köç edir. Bir müddət orta təhsilinə Bakı şəhərində yerləşən köçkün məktəblərinin birində davam edir. Lakin ordumuzun Füzuli rayonu istiqamətində apardığı uğurlu əməliyyatdan sonra düşmən işğalında olan bir neçə yaşayış mətəqəsi ilə birlikdə müsahibimizin də doğulduğu kənd azad edilir. Ailə yenidən öz doğma ocağına qayıdır. O, orta təhsili başa vurub Azərbaycan Beynəlxalq Univerisitetində ali təhsil alır və sonra həqiqi hərbi xidmətə yollanır.

Üzeyir xidmətini Dövlət Sərhəd Xidmətində aparır. Qüsursuz xidmətinə görə dəfələrlə komandanlıq tərəfindən mükafata layiq görülür. Üzeyir Nəcəfov həqiqi hərbi xidmətini başa vurduqdan sonra müxtəlif müəssisələrdə əmək fəaliyyəti ilə məşğul olub. Nəhayət ömrünü hərb işinə bağlayır... 2016-cı ilin aprel döyüşlərində Lələ Təpə yüksəkliyinin düşməndən azad edilməsi uğrunda gedən döyüşlərdə iştirak edib. O, həmin döyüşlər zamanı bədənin müxtəlif nayihələrindən və ayağından ağır güllə yaraları alıb, hazırda ikinci qrup müharibə əlildir.

AzVision.az Ordu.az-a istinadla Üzeyir Nəcəfovla müsahibəni təqdim edir.

- Üzeyir, necə oldu ki, hərbini seçdin?

- Məni bu yolu seçməyə vadar edən amil həm təmas xəttinə yaxın ərazidə yaşamağım, həm də elə uşaqlıqdan düşmənə olan nifrətim idi. Əvvəllər bir neçə dəfə Müddətdən Artıq Xidmət Edən Hərbi Qulluqçu (MAXE HQ) kimi işləməyim üçün sənəd vermişdim. Lakin qəbul olunmamışdım. Cənab Zakir Həsənov müdafiə naziri təyin edildikdən sonra onun MAXE-lərin işə götürülməsi haqqında verdiyi göstəriş sayəsində sənədlərim qəbul olundu. Mən snayper ixtisası üzrə kurs keçib, Füzuli rayonu ərazisində xidmətə başladım. Düzünü deyim ki, snayper ən sevdiyim ixtisas idi. Böyük həvəslə başladım. Qısa müddətdə nəaliyyətlərim oldu. Dəfələrlə medal, fəxri fərman və qiymətli hədiyyələrlə təltif edildim.

- Snayper ixtisası olduqca maraqlı və səbr tələb edən sahədir. Maraqlıdır, cəbhədə neçə dəfə dəqiq hədəfə atəş açmısan?

- Bilirsiniz, düşmən tərəfdə xeyli sayda muzdlu döyüşçülər xidmət edir. Onların bir hissəsini xarici vətəndaşlar, bir hissəsini isə Suriyadan və digər ərəb ölkələrindən gələn ermənilər təşkil edir. Həmin muzdlular ordumuz tərəfindən məhv ediləndə, düşmən bunu gizlədə bilir. Çünki onlar həmin ölkədə qeydiyyatda deyillər. Xeyli belə hədəfə dəqiq və sərrast atəş açmışam. Ancaq düşmənin təsdiq etdiyi ən yüksək rütbəli zabitləri baş leytenant olub. Bundan başqa bir neçə texnikanı “İstiqlal”la sıradan çıxarmışam.

- Bəs sonra?

- Sonra kəşfiyyat qrupuna keçdim. Orada da snayper vəzifəsində xidmət etdim. Aprel döyüşlərinə qədər də elə orada oldum.

- 2016-cı ilin aprel ayı sənə nələri xatırladır, yəni həmin dönəmdə nələr baş verirdi?

- Aprelə qədər düşmən dəfələrlə təxribat törədirdi. Onların təxribatının qarşısını alırdıq. Amma aprelin 1-i və 2-si törətdikləri təxribatlar daha genişmiqyaslı oldu. Etiraf edim ki, düşmənin bu fəaliyyətini şəxsən mən çoxdan gözləyirdim. Belə desək, hətta arzulayırdım... Çünki ən böyük arzum bir addım da olsa, dədə-baba torpaqlarımıza ayaq basmaq, orada addımlamaq idi. Belə də oldu. Düşmənin genişmiqyaslı təxribatının qarşısını aldıqdan sonra, öz mövqelərimizin təhlükəsizliyini təmin etmək üçün düşmən postlarını darmadağın edərək oranı ələ keçirmək əmri aldıq. Əməliyyatımız da uğurlu alındı...

- Həmin döyüşlər psixoloji olaraq sənə nələri qazandırdı?

- Aprel hadisələrinə qədər biz yeni nəsil – yəni 1992-ci ilə qədər bir nəsil idik. Bundan sonra özümüzü yeni nəsil hesab edirəm. Bizə ancaq ermənilər haqqında miflər, nağıllar uydurmuşdular. Artıq elə ortam yaranmışdı ki, ermənilər özləri də həmin miflərə uyub yenilməz olduqlarını qəbul etmişdilər. Bu nağıllarla böyümüşdük. Eşitdiklərimiz yalnız və yalnız ermənilərin gəlib hansısa rayonumuzu işğal etməsi ifadələrindən ibarət idi. Amma bu aprel döyüşləri eşitdiklərimizin tam əksini sübut elədi. Həmin döyüşlərdə gənc nəsilə və hər kəsə məlum oldu ki, onlar çox qorxaq və döyüş meydanında yaralı əsgərlərini qoyub qaçan millətdirlər. Bundan artıq heç nə deyillər... Təsəvvür edin ki, biz artıq əks həmlə əmri alanda, haqqında əfsanələr qoşduqları erməni ordusu bizim qarşımızda yarım saat tab gətirə bilmədi. Ölənləri öldü, qalanlar isə başladılar qaçmağa...

- Lələ Təpə yüksəkliyinə saat neçədə hərəkətə keçdiniz və düşmənin müdafiə səddini yarmaq çətin idimi?

- Düşmənin 25 ildir qurub yaratdığı müdafiə səddini cəmi bir neçə dəqiqəyə yardıq. Amma onlar elə zənn edirdilər ki, həmin səddi yarmaq bizim üçün çətin olacaq. Yenə vurğulayıram, onlar sadəcə özlərinin miflərinə inanırdılar. Bizə əks hücum əmri veriləndən qısa müddət sonra, yəni saat dörd - beşə on beş dəqiqə işləmiş biz Lələ Təpəni ələ keçirmişdik.
Onu qeyd edim ki, döyüş tapşırığına üç istiqamətdən kiçik bir qüvvə ilə getdik və hər birimiz özümüz qədər əmin idik ki, bu tapşırığı uğurla yerinə yetirəcəyik. İrəli gedən hər kəsin üzündə təbəssüm var idi. Hamımız sevincli idik. Bizim Lələ Təpə yüksəkliyini işğaldan azad edən zaman keçirdiyimiz hissləri sözlə ifadə etmək mümkün deyil. Çünki illərdir gözlədiyimiz, xüsusilə xalqımızın gözlədiyi sevinci qazanmışdıq. O sevinc ki, o, bizim şanlı ordumuzun yaxın gələcəkdə qazanacağı böyük zəfərin açarı idi.

- Döyüşə girən zaman ilk açdığınız atəşi xatırlayırsanmı?

- İlk atəşi düşmən səngərinə girəndən sonra açdım. Orada hər kəsin bir vəzifəsi var idi. Ruslanla mənim təyinatım orada qəbirstanlıq deyilən ərazidə yerləşən düşmənin kəşfiyyat tağımının qarşısını kəsmək idi. Doğrudur, düşmənin möhkəm mövqeləri var idi, amma onlar elə təşvişə düşmüşdülər ki, sadəcə qaçıb canların qurtaraq istəyirdilər. Mənim də ilk atəşim öz mövqeyimdə hərəkət edən düşmən görən zaman oldu.

- Sizin ərazidə neçə düşmən meyiti qalmışdı?

- Bizim girdiyimiz səngərdə, yəni Lələ Təpənin özündə 21 düşmən meyiti var idi. Bundan başqa səngərdən kənarda da çoxlu meyitləri var idi. Ölənlərin içərisində zabitlər, gizirlər və çavuşlar da var idi.

- Düşmənlə açıq döyüşdə onları hesabladığınız gücdə gördünüzmü?

- Onları bu qədər zəif və qorxaq hesab etmirdik. Həmçinin elə zənn edirdim ki, postlarda da az sayda canlı qüvvələri var. Ancaq biz ora girəndə gördük ki, postlarında polkovnik də var, mayor da var, baş leytenantları da var. Amma bir faydası yoxuydu. Onlar yaralılarını, silahlarını qoyub qaçırdılar. (Gülümsəyir)

- Qrupdan şəhid olan oldumu?

- Bəli. İlk şəhid Qəhrəmanov Ruhin oldu. O, sağ istiqamətdə hərəkət edən qrupun tərkibindəydi. Sonra gizir Nicat İsgəndərov... (kədərli ifadə ilə xəyala dalır)

- Yaralanmağın necə oldu?

- Artıq Lələ Təpə postunu və düşmənin 7 postunu ələ keçirmişdik. Biz irəliyə doğru hərəkətə keçdik. Həmin zaman artıq hava işıqlaşmışdı. Biz irəlidə düşmənə məxsus UAZ markalı maşınla rastlaşdıq. Maşın mühərriki işə salınmış vəziyyətdə idi. Qrupumuz maşına atəş aça-aça yaxınlaşdı. Çatanda gördük ki, düşmən dağı yararaq orada kazarma tikib. Ora yuxarıdan görünmürdü. Həmin yerdə atışma başladı. Biz üç istiqamətdən oranı mühasirəyə aldıq. Elə bilirdik ki, orada iki-üç nəfər var. Amma UAZ-ın orada olmasından müəyyən etdik ki, kimdirsə komandir heyyətindəndir. Onu diri-diri ələ keçirməyə qərar verdik. Əvvəlcədən xəbərdarlıq edib onlara müddət verdik ki, təslim olsunlar. Lakin onlar hiylə işlətməyə cəhd etdilər. Məlum oldu ki, kazarmanın içərisindən çəkdikləri yeraltı yolla qaçaq istəyirlər. Dərhal oranı qumbaratanla vurduq. Qısa müddətdə susqunluq yarandı. Biz kazarmaya tərəf hərəkətə başladıq. Hər tərəfi nəzarətdə saxlaya-saxlaya irələdik.

Mən aşağıya çöküb güllə darağını doldurmağa başladım ki, içəridə qarşılacağımız hər şeyə tam hazır olaq. Həmin zaman kiminsə alnımı nişan almasını hiss elədim. Məsafəmiz çox qısaydı. Yerdə oturuqlu vəziyyətdə olduğumuz üçün cəld hərəkətlə onu vurmağım qeyri-mümkün idi. Ona görə də o atəş açan zaman özümü birazca yuxarı tulladım. Düşmən zabitinin atdığı güllələrin üçü qarınıma biri isə ayağıma dəydi. Yoldaşlarım onu yerindəcə məhv etdilər. Sonra məni tibbi yardım maşınına apardılar.

- Düşmənin uydurduğu miflərdən söhbət açdıq. Həmin miflərin, düşmən qüvvələri haqqında uyduralan əfsanələrin məhv edilməsinin də şahidi olduq. Siz bir hərbçi kimi gələcəkdə komandalığın verəcəyi döyüş əmri zamanı Azərbaycan Ordusundan nə gözləyirsiniz?

- Ordumuz haqqında bir kəlmə deyəcəyəm: Azərbaycan Ordusu qarşısına qoyulan bütün tapşırıqları yerinə yetirməyə qadirdir. Bizim ordu sözün əsl mənasında Qafqazda bir nömrəlidir...

- Həmin döyüşlər zamanı yanınızda yüksək rütbəli zabitlərin sizinlə çiyin-çiyinə döyüşə girməsi sizə necə təsir bağışlayırdı?

- Əlbəttə, ruh yüksəkliyi, özünəinam yaradırdı. Məsələn, Milli Qəhrəmanımız Şükür Həmidov və digər komandirlərimizi yanımızda bizimlə çiyin-çiyinə görəndə, bizdə elə ruh yüksəkliyi yaranmışdı ki, lap Şuşaya qədər də gedə bilərdik. Sözsüz ki, bunu indi də edə bilərik.

- Lələ Təpə azad olunan zaman bir bayraq əhvalatı olub. Məndəki məlumata görə, orada sizinlə döyüşə girən bir çavuş əvvəlcədən döş cibində apardığı bayrağı orada zirvənin ətəyinə sərib?

- Bəli, xatırlayıram... Bunu Əliyev Asim etmişdi. Yenə deyirəm, biz hamımız o yüksəkliyi işğaldan azad edəcəyimizə inanırdıq. Buna görə də bu fikir onun ağlına gəlmişdi. O, zirvənin lap yuxarı ətəyinə yaxasından çıxardığı bayrağımızı sərdi və qrup komandrimizlə birlikdə onu külək atmasın deyə torpağa bərkitdilər. Bu jest sanki bizi qanadlandırdı. Həmin an sevincdən gözlərim yaşarmışdı. Amma ağlamağa da vaxtımız yox idi... O anlar həyatımın ən şirin xatirəsi kimi yazıldı yaddaşıma. (Gülümsəyir...)

- Tam səmimi etiraf et, yaralanmağına peşmansanmı?

- Bəli, peşmanam. Ona görə peşmanam ki, digər döyüş günlərində qardaşlarımın yanında olmadım. Çünki mən yaralanandan sonra 3 gün döyüş olmuşdu. Düşmən əlavə qüvvə toplayaraq yüksəkliyi ələ keçirməyə cəhd edirdi. Lakin layiqli cavab alaraq darmadağın edildi.

- Bir mövzuyada toxunmaq istəyirəm. Aprel döyüşləri zamanı arxa cəbhədəki vəziyyət, yəni dinc əhalidəki əhval-ruhiyyə döyüşçüləri qane edirdimi?

- Bir sözlə desəm, xalq yumruq kimi birləşmişdi. Sizə bir epizod danışım. Deməli, mən yaralı vəziyyətdə hospitalda idim. Bir az özümə gəlmişdim. Gördüm ki, dəhlizdə bir qadın səsi gəlir. Həmin qadın həkimlə ciddi mübahisə edirdi. Səs get-gedə bizim palataya yaxınlaşırdı. Baxdım ki, bir hamilə qadın əlində şüşə balonla dolu dovğa gətirib və təkidlə həkimə deyir ki, icazə ver hər bir yaralıya bundan bir qaşıq da olsa, öz əllərimlə verim. Həmin səhnədən sonra sizi inandırım ki, durub döyüş səngərinə qaçmaq istəyirdim. Bundan başqa, paytaxtdan və ölkənin digər ərazilərindən xeyli sayda iş adamları gəlib həkimlərə deyirdilər ki, xaricdən hansı dərman pereparatı lazımdırsa, bizə deyin dərhal gətirək. Qan vermək istəyən yüzlərlə insan gördüm. Bir sözlə, ön cəbhədə vəziyyət necə idisə arxa cəbhədə də elə idi.

- Ali Baş Komandanın verəcəyi növbəti döyüş əmrinə hazırsan?

- Hər zaman, hər an cənab Ali Baş Komandanın verəcəyi döyüş əmrinə hazıram!

(ordu.az)



Teqlər: Aprel-döyüşləri   Aprel-qazisi   Üzeyir-Nəcəfov  





Xəbər lenti