Sən heç nağıl ömrü yaşadınmı, əziz oxucu? Mən yaşadım. Həm də dünyanın heç bir yerində görülməyən, unudulmayan bir nağılın qəhrəmanı oldum. Hər il dekabr ayı gələndə hiss etdiyim həyəcan, sevinc bir ömürboyu yetərdi mənə...

Qışda ağappaq qara bürünən dağların əhatəsində gözəl bir şəhər düşünün. Gözoxşayan bu təbiət mənzərəsində yaşayanlar, soyuq havanı ciyərlərinə çəkənlər, dizə qədər qarlı yollarda yeriyənlər daha yaxşı bilər o yerin gözəlliyini.

Üzəri bəyaz qarla örtülən evlərdə yanan sobalardan çıxan tüstü qoxusu, isti çörək, təzəcə dəmlənən çay ətri insanı valeh edərdi.

Soyuqdan donan əllərini, qarda islanan üst-başını qurutmaq üçün evə tələsib ana-atanın qucağına sığınmaq bir başqa aləm idi.

Gecələr qarın səsiz yağmasını küçə işıqlarının sarı şüaları altında izləmək, xizəklərdə sürüşən uşaqların, bəzən də böyüklərin qəhqəhəsini eşitmək bütün əyləncələrə dəyərdi. Bir də biləndə ki, hər bayram evimizdə bəzənən yolkanın fırlanmasını gecələr pəncərədən həvəslə izləyənlər var, onda sevincimin həddi-hüdudu olmazdı.

Atam mənə uşaqlığımın ən yaddaqalan günlərini yaşadıb. Yen il qabağı nə Şaxta baba gözləyirdim, nə də Qar qız. Mənim hədiyyəm atamdan gələrdi.

O, təzə ilə xüsusi təmtəraqla hazırlaşırdı. Yamyaşıl yeni il ağacı, rəngbərəng oyuncaqlar, nağıl qəhrəmanlarının şəkilləri olan bayraqlar, gözəl işıqlar gecədən qutularından çıxarılar, yerbəyer edilərdi. Bu işin ən gözəl tərəfi bilirsinizmi nə idi?

Atamın sehirli əlləri evimizdə gecə ilə möcüzələr yaradardı. Səhər oyanan kimi qaçıb sirli-sehirli, fırlanan yolkama baxardım. Düz bir ay bayram ab-havası evimizdən çəkilməzdi.

Atam yeni il bayramını bir başqa cür sevirdi.Təzə il sevincini təkcə mənə yox, ayrı uşaqlara da yaşadardı. Məktəbin həyətində quraşdırmaq üçün xüsusi zövqlə seçilmiş küknar ağacı gətirərdi. Həvəslə bəzəyərdi o ağacı....

Sonra şeirlər söylənərdi, mahnılar oxunardı. Məktəbin ən gözəl qızı Qar qız, ən yaraşıqlı oğlanı Şaxta baba seçilərdi. Beləcə nağıl olardı ömrümüz.

Hər nağılın bir sonu olur, yaxşı, ya da pis. Bizim nağılımzsa yarımçıq qaldı.

Biz köçkün düşdük, atam xəstələndi. Br gün bayram ərəfəsində balaca bir küknar ağacı tapıb gətirdilər onun üçün. Bacardığımız kimi yolka bəzədik. Amma nədənsə cəmi bir gecə saxladı onu. Səhəri günü istəmədi.

İndi düşünürəm ki, atam təmtəraqla, həvəslə bəzədiyi ağacın əvəzini qaytara bilmədiyi üçün küsdü təzə ildən. İsti evimizdə yaşanan o əsrarəngiz bayram sevincini yataqxananın soyuq divarları arasına sığışdıra bilmədi.

O, öləndən sonra biz daha heç vaxt yeni ilə hazırlaşmadıq. Çünki nə atam vardı, nə evimiz, nə də bəzəkli yeni il ağacımız.

Bacılarımdan biri atam kimi həvəslidir. Bəzən evində bayrama hazırlaşır, yolka bəzəyir. Amma bilirəmki o içindəki yarımçıq bayram sevincini tamamlamağa, itirdiklərini geri qaytarmağa çalışır.

İndi o illərdən məni çox uzun bir zaman ayırır. Hələ də hər ilin sonuncu günü saatın əqrəbləri 12-ni göstərəndə elə bilirəm ki, atam gələcək. Bizi nağıl dünyamıza geri qaytaracaq. “Hazırlaşın, gedirik”, deyəcək. Qış möcüzələrinin yaşandığı diyara...

Ora nə Laplandiyadı, nə də başqa bir yer... Ora Laçındır.
Yolu həsrət qoxulu, gözü nisgil yuxulu diyar, təzə ilin mübarək!