Saralmış yarpaqlar bitmiş sevgilər kimi ömürdən düşürlər…

***

Yağışa çətir tutdum, ağladığımı gördülər…

***

Təbiət sarı rəngi üstünə dağıtdı, payız tablosu yarandı...

***

Payız şərab kimidi. Sərxoşluğu kədər də gətirə bilər, sevinc də.

***

Süpürgəçi “ölmüş” yarpaqları süpürüb yandırır. Şəhərə faniliyin qoxusu yayılır.

***

Darıxıram, çılpaq ağacların yarpaqlarçün darıxdığı qədər...

***

Dünya yağışın dilində danışır...

***

Bütün meyvələr payızın balalarıdı. Amma anasına ən çox bənzəyəni heyvadı.

***

Xəzəl ayağımın altında xışıldayır...
Elə bil qocalmış yarpaqlar torpağa gəncliyini, bahar xatirəsini pıçıldayır...

***

Darıxmağı,
duyğularımın səhərlər bişirdiyim süd kimi aşıb-daşmağını,
günəşin duvaq altından gülümsəməyini,
meşələrin kəhraba rəngini,
yarpaqların havada son rəqsini,
çətirimin uçmaq arzusunu,
yağışın saçlarımda muncuq-muncuq işıltısını,
üşüyən əllərimi sevdiyimin ovcunda isitməyi,
dünyanın pisliyinə çilənən yağmura pəncərədən baxmağı,
sonra “ağlayan” şüşəyə barmağımla gülmək şəkli çəkməyi,
ocaqdakı caydanın içimə rahatlıq gətirən dızıltısını,
küləyin ruhumu diksindirən,
məni evimə bağlayan vıyıltısını,
qızımın “ana, şaxta babanın gəlməyinə neçə gün qalıb?” sualını,
yun corablarımı,
dolabdakı təzə kürkümü,
gündə neçə dəfə öpüşdüyüm fincanımı,
“soğandağ” qoxusunun sözlə söylənməyəcək istiliyini,
doyunca yata bildiyim bazar sabahlarını,
daha nələri...
sevməyi...payızdan öyrəndim...