Qadınlarımızın vəsfi-halı - Murad Köhnəqala yazır
Tənha qadının işə düzəlmək məsələsi lap məşəqqətli olur. Hansı idarəyə üz tutacaqsa, müdir onu eninə-uzununa süzüb, özünə məşuqə eləmək arzusunda bulanacaq. Nə başınızı ağrıdım, o yazıq qadın vəhşiləşmiş cəmiyyətin qorxusundan tezcə qaçıb istəmədiyi bir kişinin qucağına sığınmayana qədər ona hər yeri cəhənnəmə döndərəcəklər. Ondan tədricən əl çəkənə qədər sığındığı kişiyə də sataşacaqlar. “Ayə, sən danışma, dul alandan kişi çıxmaz!” “Onun-bunun artığını alıb, özünü kişi sayırsan?” “Sən nə kişisən, əə?!”
Ərə gedən o qadına da göz verib, işıq verməyəcəklər. Hər yanda pıç-pıçı başlayacaq. Yazıq qadın cəmiyyət içinə çıxa bilməyəcək. Çıxa bildiyi yerlərdə də dili gödək olacaq. Məcburən bir neçə uşaq doğaraq ətrafa başa salmağa çalışacaq ki, ərə getdiyi kişi ilə münasibəti ciddidi, yəni, artıq ortada uşaq var. Ondan sonra qaxılıb evdə uşaq saxlamaq, ərinin kirli corablarını yumaqla məşğul olacaq. Neyləsin? Qulağıdinc yaşamağın yeganə yolu budu. Yoxsa cəmiyyət onu əsəbləşdirib ruhi əsəb dispanserinə göndərməmiş, yaxud sataşa-sataşa ərinin əlini qana bulaşdırmamış əl çəkmir.
Ona görə, bizim qadınlar ömrü sevgi ilə yaşamaq üçün yox, cəmiyyətin basqısından qaçmaq üçün ərə gedirlər. Kişilərin xoşuna gələn qadını sevməyə külli-ixtiyarı var, lakin bir qadının kimisə sevməyi çox pis qarşılanır. Qadının belə şeylərə ixtiyarı yoxdur. Öz ürəyini kişidən qabaq açan xanıma pozğun, üzü üzlər görmüş yüngül əxlaqlı kimi baxırlar. Sevən qəlbə sahib olan belə qadınları, adətən, ürək açdığı kişilər aldadıb, “mən də səni sevirəm” deyə, acımadan yoldan çıxarmağa həvəslənirlər. Ona görə qadınlar özlərini hissiyyatsızın birinə “yem etməmək” üçün sevdikləri adamın adını belə dillərinə gətirməkdən qorxurlar. Öz içinə çəkilib sevgi əzablarını gizlincə yaşayan bu qadınların gözü qarşısında sevdiyi oğlanlar başqasıyla evlənir. Sevdiyinin başqasıyla yaşadığını görən xanım həyatdan küsüb özünə qapanır. Sonradan onları valideynləri kimə ərə verəcəyinin fərqinə də varmırlar.
Bir dostum danışırdı ki, bir dəfə Milli Akademiyanın binası tərəfdə bir oğlanın yanındakı qızla aqressiv davrandığını gördüm. O, qızı divara dirəyib kobud sözlərlə təhqir eləyirdi. Mən yaxınlaşana qədər göz yaşı tökən qıza bir şillə də vurdu. Hirslənib oğlanın üstünə təpindim: “Cavan oğlan, bu nə nadanlıqdı, utanmırsanmı?” Bu zaman yanındakı qız özünü irəli verib mənə belə dedi: “Kişi, çıx get, öz yolunla, bu, bizim öz işimizdi!”
Bəli, indidən divar küncündə döyülsə də, həmin xanım o oğlana ərə getmək istəyir.
Murad Köhnəqala
Azvision.az üçün
Teqlər: Qadın